Over grenzen gaan, dat deed ik altijd het liefst. In de letterlijke zin van het woord. In de eerste 35 jaar van mijn leven passeerde ik heel wat landsgrenzen. Ik bezocht verschillende continenten en ontmoette mooie mensen.
Wat een geweldig leven was dat!
In dat ‘egocentrische’ leven, zonder kinderen en zonder eigen zaak, had ik het altijd druk.
Dacht ik.
Want nu mijn leven er compleet anders uitziet, vraag ik me regelmatig af: wat dééd ik toen met al mijn tijd? Waarmee vulde ik mijn dagen?
Hoe ik destijds mijn nachten vulde, dát weet ik wel: met slaap!
Want als er één grens is waar ik de afgelopen jaren (of, nou ja, de laatste twee jaar en drie maanden om precies te zijn) elke keer weer onvrijwillig overheen struikel, dan is het wel een hele dag doorbikkelen na slechts een paar uur slaap.
GAAAAP!
Dat mijn nachten zo kort zijn, heeft natuurlijk een aantal oorzaken:
- Er zitten te weinig uren in een dag. Mijn to do-lijst is gevuld met duizend-en-één dingen, mijn wasmand met duizend-en-één kledingstukken en de administratie… daar kan ik niet eens een getal bij bedenken. Een keertje bewust niks doen (hoe noem je dat ook alweer, ontspannen?) zit er bijna niet in. In ieder geval niet zonder schuldgevoel.
- Het bioritme van de kinderen. Ze worden ALTIJD om zes uur wakker. Ook als ze die nacht al meerdere keren wakker zijn geweest. En ook in het weekend. Of moet ik zeggen: júist in het weekend? In het uitzonderlijke geval dat ze eens een keer wat langer doorslapen, gebeurt dat natuurlijk op een dag dat je zelf om zes uur op moet om de trein te halen. Zo bijdehand zijn ze dan ook wel weer.
Kinderen en grenzen, het is een lastige combinatie.
Mijn grenzen van geduld worden zo ongeveer elke dag ruimschoots overschreden. Omdat ik soms gewoon niet begrijp waarom de kinderen zo driftig zijn, of zo verdrietig. En dan word ik zelf ook boos en verdrietig. Tegelijkertijd blijf ik echter grenzeloos verliefd op mijn kinderen, want natuurlijk zijn ze óók de allerliefste boefjes van de hele wereld.
Met kinderen draait het plotseling niet meer om grenzen overschrijden, maar om grenzen stellen. Dat is best moeilijk, voor mij als ouder. En voor de kinderen zelf. Maar het wordt pas echt interessant als je een kindvriendelijke horecazaak hebt waar dagelijks veel gezinnen met kinderen over de vloer komen. Iedereen heeft immers weer zijn eigen grenzen. Soms is het moeilijk om die van anderen te aanvaarden en te respecteren. Ik herken dat dagelijks bij veel van onze gasten.
En dat schept toch een band.
De geniale quote ‘put out your shit, it’s a hit’ blijkt letterlijk en figuurlijk het succes van Tof Koekie. Al die grensoverschrijdende ouders met hun grensoverschrijdende kinderen dealen allemaal met dezelfde ‘shit’. Bij ons hoeven ze zich daarover niet opgelaten te voelen en kunnen ze samen met hun kinderen gewoon genieten. En shit!, mede daardoor hebben we opeens een mijlpaal bereikt, het éénjarig bestaan van Tof Koekie.
Over grenzen gaan, ik doe het vandaag de dag dus nog steeds. Maar nu in de figuurlijke zin van het woord. In het afgelopen jaar heb ik ontelbare grenzen bereikt én heb ik ze overschreden.
Wat een geweldig leven heb ik!
Toffe groeten van Marlene