Het coronadilemma

Mijn zevenjarige zoon houdt van dilemma’s. Hij legt er ons dagelijks één voor. ‘Wie vind je het liefste kind?’, ‘Van wie hou je het meest?’. Het zijn vragen waarop we geen antwoord willen of kunnen geven. Maar toch moeten we kiezen.

Vandaag legt hij ons een nieuw dilemma voor: ‘Wat is het ergst, kanker of corona?’ Ik vind het een heftige vraag. Al maakt het wel duidelijk dat ook jonge kinderen met vragen rondlopen en hoe spannend deze situatie voor hen kan zijn.

Terwijl de vraag nog in de ruimte hangt, denk ik aan een app-gesprek met mijn nicht. Haar vader (en dus mijn lieve oom) heeft kanker en helaas gaat zijn gezondheid erg achteruit. Ze mogen vanwege het coronavirus absoluut niet bij hem komen. Dus toen mijn oom vorige week jarig was, zwaaiden mijn nicht met haar man en kinderen naar hem achter het slaapkamerraam. Daarna aten ze een taartje in de tuin. Ik vond het hartverscheurend. Ik hoop met heel mijn hart dat ze elkaar snel nog een keer allemaal kunnen vasthouden. Kanker in tijden van corona, veel erger kan het niet.

Op dit moment zijn wij als gezin nog  gezond. Maar net als veel andere mensen kunnen we niet of nauwelijks werken. Tof Koekie is immers dicht. Dus zitten we opeens heel veel thuis, mét kinderen. En hoewel thuisonderwijs met een perfectionistische zoon niet altijd over rozen gaat (op de eerste dag schreeuwde hij al na tien minuten dat de juf het absoluut heel anders doet) zie ik ook veel voordelen.

Want na drie jaar keihard werken (ja, Tof Koekie bestaat intussen drie jaar!) en weinig tijd voor elkaar, staan we nu ineens elke ochtend op zonder ons te hoeven haasten. We zien hoe onze kinderen hun schoolwerk maken en hoe ze daarin zijn gegroeid. We spelen met elkaar. We lezen een boek in de zon. En – iets minder favoriet maar wel heel nuttig – we maken ons huis schoon. De wereld ziet er opeens een stuk frisser uit als ik door het raam kijk!

Hoe wrang de aanleiding ook is, wij genieten nu vooral van de tijd die we met elkaar hebben als gezin. Na zo’n bericht uit de familie, over mijn zieke oom, beseffen we nóg meer hoe kostbaar die tijd is.

‘Wat is het ergst?’ vraagt mijn zoon nog een keer. Oh ja, het coronadilemma. Het kan zomaar de titel zijn van een boek van Dan Brown. Helaas is dit geen fictie maar werkelijkheid.

Het blijft gissen of Tof Koekie kan blijven voortbestaan na deze coronatijd. Maar hoe erg we het ook zouden  vinden, het verliezen van een eigen zaak valt in het niet bij het verliezen van een dierbare.  Of dat nu komt door corona, kanker of welke andere vreselijke situatie dan ook.

Daarom ga ik zo dadelijk mijn gezonde kinderen, van wie ik – tot grote spijt van mijn zoon – evenveel houd, nog eens extra stevig knuffelen. Zo vanzelfsprekend is gezond zijn en elkaar vasthouden namelijk niet. En dat is het nooit geweest.