‘Nee hè, mama, je huilt alweer’, zegt mijn zesjarige zoon met rollende ogen, terwijl ik hem een spannend avonturenboek voorlees. En inderdaad, ik word een beetje emotioneel van Nowan de veldmuis, die zijn zusjes redt van een naderende dood.
Noem het een ongebruikelijke imperfectie, maar ik huil om (bijna) alles.
Als ik iets verdrietigs hoor of zie, huil ik vaak ongewild “gezellig” mee. Net zoiets als een gezelligheidsroker, maar dan met tranen.
Zelf vind ik het soms wel wat beschamend.
Als iemand verdrietig is of een emotioneel verhaal vertelt, zit diegene niet altijd te wachten op een meehuilende medemens. Maar ik kan er niets aan doen: ook ik voel op zo’n moment vaak intens verdriet of ellende. Met als gevolg dat de tranen vanzelf beginnen te stromen.
Gelukkig huil ik ook heel vaak tranen van vreugde en geluk. Zet me neer bij een willekeurige bruiloft en ik huil. Zelfs bij een aflevering van ‘Say yes to the dress’ (ja, ik kijk graag naar dit zoetsappige programma en daar schaam ik mij niet voor) zit ik te janken. Dat is meteen één van de voornaamste redenen waarom ik zelf nooit ga trouwen. Ik zou de hele dag alleen maar aan het huilen zijn. Samen met mijn vader, moeder en zus, want deze snotterafwijking is namelijk genetisch bepaald.
Ik loop helemaal leeg bij de liedjes van Paul de Leeuw. Of als mijn kinderen uit volle borst ‘Brabant’ van Guus Meeuwis meezingen… dweil mij maar op.
Tv-beelden van de overweldigend mooie natuur in Australië hebben overigens hetzelfde effect. Ooit maakte ik daar samen met Martin een prachtige reis en de herinnering daaraan ontroert me nog steeds. Zelfs tijdens het kijken van mijn favoriete programma Masterchef Australia – dat heerlijke Australische accent, die bekende ‘onliners’ – springen de tranen me soms in de ogen.
Vorige week zwom mijn zoon af voor zijn A-diploma. Hand in hand kwam hij samen met de andere kinderen het zwembad binnengelopen. Hij had nog niet eens één teen in het water gestoken, of ik zat mijn tranen van trots al weg te slikken (zelfs nu nog, als ik dit aan het typen ben).
Pas geleden zegde ik mijn vaste baan op om fulltime bij Tof Koekie te gaan werken.
Weer zo’n emotioneel moment, want nu moest ik afscheid nemen van mijn lieve collega’s. Maar ik verraste mezelf: in het bijzijn van mijn nuchtere collega’s heb ik voor de verandering eens níet gehuild.
Misschien ligt dat aan het feit dat deze beslissing voor mij zo vanzelfsprekend voelde. Ik werk nu bijna elke dag fulltime bij Tof Koekie en daar word ik heel blij van. Niet veel mensen snappen dit. Wie ruilt zijn kantoorbaan nu in om vrijwillig wc’s schoon te gaan maken en drankjes rond te gaan brengen op een werkplek vol lawaaiige kinderen?
Nou, ik dus. Want die perfect geschonken latte macchiato, onze kleinste vaste gasten die we zien opgroeien en tevreden onze koekjes zien opknabbelen, mijn eigen kinderen die ontzettend trots zijn om deel uit te maken van dit familiebedrijf: het is allemaal om te janken. In dit geval van puur geluk.
Heb je ook al zin in zo’n mooie latte? Wil je met je kleintje(s) bij ons komen spelen? Deze herfstvakantie zijn we open van dinsdag tot en met zondag. Wil je eens onbezorgd uit eten mét je kinderen? Kom dan naar ‘Eten wat het toffe pottie schaft’ op vrijdag 1 november. Of kijk in onze agenda wat we nog meer voor toffe activiteiten hebben gepland!
Kom snel langs, de toffe koekjes (met lekkere koffie) staan klaar!